Yaklaşık 6 senedir gitar çalıyorum, 4 ay öncesine kadar klasik gitar çalıyordum ve şimdi elektro gitar çalıyorum, kendimi objektif şekilde eleştirebileceğimi düşünmediğimden tam olarak ne düzeyde olduğumu belirtemiyorum, hayatımda hiç müzik konusunda bir sahneye çıkmadım, hep saçma sapan ilk okul ortaokul lise sahnelerine çıktım ve belki yarısından çoğunda sahneden inerken büyük bir pişmanlıkla indim. Kendi ailemin önünde bile gitarı çalarken normal performansımdan kat kat düşük olduğumu hissedebiliyorum ve heycanlanıp terliyorum, maalesefki çok bir vaktim yok, tam tarihi belli olmamakla birlikte belki 1 belki 2 ay içerisinde okulumda sahneye çıkma ihtimalim var, görev çok basit tek bir şarkı çalacağım ve yanımda söyleyecek 2 arkadaşım daha olacak, çalacağımız şarkıyı normal şartlarda kesinlikle rahat bir biçimde ve yüksek performansta çalabileceğimi biliyorum ancak özellikle sahnede yaşadığım en büyük problemlerden biri bildiklerimi unutmak, ve karıştırma unutma ihtimalimde çok yüksek, bunun tek sebebi ise sayısını bilmediğim kadar çok kişinin sessizce ve dikkatle bana kitlenmiş olması, bu kadar süre içerisinde nasıl kendimi buna hazırlayabilirim? tecrübeli yardımcı olacak tüm müzisyenlere şimdiden teşekkür ediyorum
Sahne Korkusu Nasıl Yenilir
- Konuyu açan TayfunVisual
- Başlangıç tarihi
Performans kaygısı, müzisyen ve sahne sanatçıları arasında son derece yaygın bir sorundur. Kimileri için ilk bir kaç notayı çalana kadar devam eder, kimileri için ise bitmeyen bir işkence olabilir ne yazık ki.
Kaygıdaki temel problemlerden biri, sizin "lanet olsun, yine heyecanlandım" şeklindeki tavrınızın kaygıyı büyütecek olmasıdır. Heyecanlanmak doğaldır ve tecrübe kazandıkça da genellikle azalır.
Ancak kimileri açısından durum böyle olmayabilir. Bu da aslında bakış açısı ile ilgili.
Şu ifadenizde farkında olmadan neyi itiraf ettiğinize bir bakın mesela:
"bunun tek sebebi ise sayısını bilmediğim kadar çok kişinin sessizce ve dikkatle bana kitlenmiş olması, bu kadar süre içerisinde nasıl kendimi buna hazırlayabilirim?"
Bu aslında SAÇMA SAPAN bir şey. Ama elbette bunu söylemem sizin açınızdan hemen bir şeyi değiştirmeyecektir.
O insanların tek veya asıl derdi size "kitlenmek" filan değil. Bu tamamen sizin zihninizin ürettiği bir şey.
Siz o insanların sizin eksiğinizi kollamak ve sizi eleştirmek için oraya geldiğine inanmak isterseniz, elbette her şeyi bu şekilde değerlendirirsiniz.
Eğer oraya eğlenmek ve tecrübe kazanmak için çıkacağınızı, ilk seferde hatanın kaçınılmaz bir şey olduğunu kabul edebilirseniz, kendi kendinize uydurduğunuz bu baskı azalacaktır.
Tabii uzun vadede şunları da düşünmek zorundasınız:
Kendinize çok mu acımasızca eleştiriyorsunuz? Peki ya başkalarını? Bir müzisyeni dinlerken onun hatasına mı odaklanıyorsunuz? O yüzden mi başkalarının da size "kilitlenip" hatanızı kolladıklarını düşünüyorsunuz?
Bunlardan herhangi birine yanıtınız "evet" ise, bu sorunlu bakış açınızı değiştirmeyi öğrenmek için çaba sarf etmeniz gerekiyor.
Ben bunların hepsini yapardım mesela... O zamanlar çok kırılgan bir egom olduğunu kabul etmek zorunda kaldım. Ve artık bugün sahneye çıkmak benim için bu anlamda kaygı yaratan bir şey değil. Çünkü ben ne yapabileceğimi biliyorum ve başkalarının beni nasıl değerlendirdiği beni ilgilendirmiyor. Ben elimden gelenin en iyisini yapmaya odaklanıyorum.
Performans kaygısının özü şudur: Siz, çaldığınız müziğe odaklanmak ve bundan keyif almak yerine, kendi derdinize düşüyorsanız, odağınız müzik yerine başkalarının sizin hakkınızda ne düşündüğü vs... gibi şeyler ise (ve kabul edelim, bunlar basbayağı ego sorunlarıdır...), bu durumda kaygılanmanız kaçınılmazdır.
Kendinize bu kadar yüklenmekten VAZGEÇİN. Hata yaparsanız da yapın gitsin. Yanlış nota bastınız diye kimseye bir şey olmaz, olsa olsa biraz gurunuz incinir belki, ama tecrübe zaten biraz da böyle bir şeydir. Yanlış nota basmanın dünyanın sonu olmadığını anladığınız zaman, üzerinizdeki baskı da azalacaktır.
Son düzenleme:
Öncelikle toplamda fazla sahne almadığımı ve en son sahnemin üzerinden 15 seneden fazla geçtiğini belirtmem lazım, ancak yaşadığınız sorun sadece sahne ile ilgili olsa bile, kaygı durum bozukluğu gibi gözüküyor.
Heyecanlanmak normaldir, ancak izleyenlerin içinden olsa olsa çok çok az bir bölümü sessizce sizi eleştirmek için izleyecektir. Genel izleyici için ana duygu ritm duygusudur.
Boş laf etmek istemiyorum ancak, kendinizi çalacağınız parçaya kaptırmak için, müziğin ritmine vücut hareketlerinizle eşlik ederseniz heyecanınız azalacaktır. Ayrıca bu, yapacağınız hataları kısa sürede kapatarak ritmin gerisinde kalmamanızı sağlar ve hatalarınızın duyulmasını büyük ölçüde önler.
Canlı müzikte, özellikle eleştirel olarak izlense bile, ritm bozulmadığı sürece hataları farketmek güçtür. Video izlemeye benzemez, spor hakemliği gibi anlıktır. Zaten dediğimiz gibi kimse sizi eleştirmek için orada olmayacaktır. Heyecanlanın, ama eğlenerek çalın
Son düzenleme:
- Konu Sahibi Konu Sahibi
- #5
cevabınız için teşekkür ederim, dediğiniz gibi bir bakış açım yok yani asla özellikle bu tip şeylerde karşıdakinin hatalarını aramam ancak belirtmek istediğim bazı şeyler var, benim ciddi anlamda bir sosyal hayatım yok çok nadiren dışarı çıkarım her gün okulda yan yana olduğum arkadaşlarımla yıllardır dışarı çıkmışlığım belki yok, dışarda nasıl davranılır bilmiyorum yaşıtlarımın hiçbiri böyle değil, çevremdekiler çok ergence davranıyorlar, malum yaşım ve yaşıtlarımdan ötürü bu kaçınılmaz ama onlar gibi saçma sapan ergen düşüncelerinde olmadığımı ve saçma sapan hareket yapmadığımı düşünüyorum, yinede bu insanların nasıl düşündüğünü biliyorum, saçma sapan bir lise ortamı ve herkes birbirinin kuyusunu kazıyor, ek olarak okulumda maalesef diğer okullara kıyasla birilerini azarlamaya yönelik kurulmuş bir okul, o sahneye sadece müzik hocamı ve bir kaç arkadaşımı sevdiğim için çıkacağım, orada beni gerçekten keyifle dinleyecek olan belki 5 belki 10 kişi olacak, bir hatam arkamdan konuşulacak çok şey demek, her gün kendi kendime hiçbişey yapmadan otururken sayısız kişinin gelip yanımda milletin hakkında neler dediğini biliyorum, şu yaşınızdayken bu kadar ergen bir ortamda neredeyse hiç arkadaşınızın olmadığını düşünün, zaten bahsettiğim bir çok şey yüzünden doğal olarak bir özgüvenede sahip değilim, bir ortamda biri 'Tayfun Gitar Çalıyor' dediğinde dahi utanıyorum, bu durumda insanların hakkımda kötü bir şey düşünmeyeceğini düşünmek yada daha doğrusu hakkımda kötü bişey söyleyeceklerini bilip bunu düşünmemek çok zor
Pek çok müzisyen içe dönük bir yapıya sahiptir, o nedenle de zaten çok fazla arkadaşı yoktur ve sosyal de değildir. Yaratıcı insanlar içe dönüktür zaten. Çünkü yaratıcılık içeriden gelir.
Sizi eleştirmeye heves edecek pek çok kişi, sizin yaptığınızı yapamayacaktır zaten, ama bunu kendine itiraf etmesi mümkün değildir.
Siz bunu yapabilecek bir yeteneğiniz olduğu için yeteneğinizin kıymetini bilin. Gerisi önemli değil.
Başkalarına eleştirel bakmıyor olmanız, kendinize iyi davrandığınız anlamına gelmiyor ne yazık ki. Kendiniz de söylüyorsunuz özgüven sorununuz olduğunu. Bu nedenle de başkalarının davranışlarına çok fazla anlam yüklüyorsunuz. Uzun vadede bunu değiştirmeyi hedeflemelisiniz. Dünyanın her yerinde kompleksi ve aptal insanlar var (hatta bunların çoğunlukta olduğunu da söylemek mümkün).
Aslına bakarsanız, "sanatçı" triplerine giren pek çok kişinin kontrolsüz ve abartılı bir özgüvene sahip olmasınn nedeni de budur, pek çok insanın boş olduğunu ve kendisinin yaptığının yarısını bile yapamayacağını idrak etmiştir, ama o da kendi yeteneğine fazla anlam yükler ve megalomanlaşır.
Önemli olan bu aşırı şişkin ve aşırı kırılgan iki uçtan uzak durmaktır. Bu da zamanla olacak bir şey, biraz hayat tecrübesi gerekli. Bu süreçte de illa ki hatalar olacaktır.
Bu genellikle bar müzisyenlerinin kullandığı bir strateji. Ama aslında çok kötü bir strateji, çünkü aslında hiç bir şey yönetilmiş olmuyor. Onlar açısından bir şey fark etmiyor elbette çünkü zaten çoğu birasına çalıyor
Adam bahane ile barda içkisini de içmiş oluyor.Ben de bir miktar alkol ile başlıyordum, ama bir noktada bıraktım ve bir daha geri dönmedim, çünkü o "kayıtsız" olma halinden rahatsızlık duymaya başladım.
Bir de tabii konuyu açan arkadaş 15 yaşında...
Zaten genelde de 2. Dublede durulmuyor.Bu genellikle bar müzisyenlerinin kullandığı bir strateji. Ama aslında çok kötü bir strateji, çünkü aslında hiç bir şey yönetilmiş olmuyor. Onlar açısından bir şey fark etmiyor elbette çünkü zaten çoğu birasına çalıyor
Ben de bir miktar alkol ile başlıyordum, ama bir noktada bıraktım ve bir daha geri dönmedim, çünkü o "kayıtsız" olma halinden rahatsızlık duymaya başladım.
Bir de tabii konuyu açan arkadaş 15 yaşında...
Ama sahne korkusu sanildiginin aksine cok buyuk problem. Hemen hemen herkeste var. O yuzden cok buyutulcek bir sey degil.
Andre Segovia'nın her konserinden önce iptal etmeyi düşündüğünü okumuştum.Buyutulcek bisey degil dedim ama ne yigitleri de bu korku yuzunden kaybettik, kucultulcek bir sey de degil yanimucadele etmeyi bilmek onemli olan
Çok ciddi problem ve sadece müzisyenlerde değil, standup komedyenler, sahne oyuncuları vs için de çok ciddi problem.
Ben bir ara kafaya taktığım için bir kitap bile aldım bu konuda:
John STEINBECK' in Cennet yolu romanından; "-Olduğun gibi değil, olmak istediğin gibi görün. Aradaki farkı kimse anlamaz..."
Bir çok kişinin iş hayatında, sanat alanında bu şekilde başarıya ulaştığına eminim.
Bazı insanlar sahne için doğmuştur ama herkes öyle değil. M. JACKSON a bakalım. Kendi hayatında oldukça naif, çekingen, düzgün iletişim dahi kuramayan biri. İnsanlar, kalabalıklar arasında terliyor... Sahnedeki ile normal halini yan yana koysanız, aynı insan diyemezsiniz. "We are the world" belgeselinde çok iyi görebiliyorsunuz. Onun gibi Bob DYLAN, Prince...
Bu insanlar sahnede "oldukları gibi görünmeyi" seçselerdi ne olurdu bilemem. Bob DYLAN sahnede de o şekil olabilir. Çok emin değilim
Bir çok kişinin iş hayatında, sanat alanında bu şekilde başarıya ulaştığına eminim.
Bazı insanlar sahne için doğmuştur ama herkes öyle değil. M. JACKSON a bakalım. Kendi hayatında oldukça naif, çekingen, düzgün iletişim dahi kuramayan biri. İnsanlar, kalabalıklar arasında terliyor... Sahnedeki ile normal halini yan yana koysanız, aynı insan diyemezsiniz. "We are the world" belgeselinde çok iyi görebiliyorsunuz. Onun gibi Bob DYLAN, Prince...
Bu insanlar sahnede "oldukları gibi görünmeyi" seçselerdi ne olurdu bilemem. Bob DYLAN sahnede de o şekil olabilir. Çok emin değilim
Çalacağınız kalabalığın sahneye çıkacak yeteneği ya da cesareti olmadığı için o kalabalıkta olduğunu hatırlayın. Eleştiri olacaktır, büyük grupları yerin dibine sokuyoruz forumda. Ve kötü bir tabir olabilir ama 'Çok biliyorsan buyur sen sahneye çık.' tabiri de sizi rahatlatabilir. Velhasıl korkmaya hiç gerek yok. Bu çok güzel bir tecrübe olacak sizin için, hatasıyla sevabıyla.
Twitter'da bir laf görmüştüm... doktorlar tıp okumayan herkesi kazanmak isteyen ama beceremeyen gerizekalılar zannediyor, başka bir meslek seçmiş olmak isteyebileceğimiz ihtimali yok onlar için ... düzgün insan olan sağlık çalışanları için sözüm meclisten dışarı ama bu çok fena bir bakış açısı
ve daha da kötü bir bakış açısı... tartışılan konuya faydası olmaz bu yaklaşımın... kişi kendi eksiğine odaklanmalı, seyirciye, müşteriye, hastaya, çalışana, patrona vs vs dıjj güjjlere bk atarak bir yere varılmaz
Kesinlikle doğru diyorsunuz. Ama arkadaşın bahsettiği kalabalık 15-18 yaş aralığı ve kendisinin dediği gibi birbirlerinin açığını arayan insanlarla dolu imiş.
Hi troll...Hi for all
Bye troll...
Yerlileri yetmedi bir de yabancıları çıktı başımıza...
Arkadaşı birisi mi sipariş etti ? 150 euro sınırına da mı takılmadı?
Whiskey, 2 double. Not more...Hi for all
Tüm söylenenlere katılmakla beraber;
Sahne heyecanı doğaldır, asla geçmez tadını çıkarın bu heyecanın
Çalınacak parçaları da, sakız çiğneme kıvamında calabilecek kıvama getirin.
Hata yapmaktan da korkmayın, insanların %90 i sizin hata yaptığınızı bile anlamayacaklar
Sahne heyecanı doğaldır, asla geçmez tadını çıkarın bu heyecanın
Çalınacak parçaları da, sakız çiğneme kıvamında calabilecek kıvama getirin.
Hata yapmaktan da korkmayın, insanların %90 i sizin hata yaptığınızı bile anlamayacaklar